به بهانه فیلم «کت چرمی»؛ قاعده ای که مغفول می‌ماند...

بسمه تعالی

ثریا دختر جوان معتاد، که تنها خویشاوندش مادری است که به جرم قتل، محکوم به اعدام شده و در زندان به سر می‌برد. اما چه کسی کشته شده است؟ کسی که قصد هتک حرمت به ثریا و تجاوز به او را داشته و ثریا در دفاع از خود مجبور به زدن چاقو و منجر به مرگ وی شده است. به نوعی دفاع از خود محسوب می‌شود که در جای جای فیلم به این موضوع اشاره می‌کند اما حکم اعدام صادر شده است.

در ایران منابع اصلی برای تدوین قوانین، منابع فقهی و روایی هستند و دفاع مشروع یکی از اصول شریعت است. اینکه مسلمان بتواند ازجان، مال و آبروی خود در برابر متجاوز دفاع کند و چنانچه منجر به آسیب یا مرگ متجاوز شد، مجازات و قصاص نشود.

دفاع مشروع موضوع ماده ۱۵۶ قانون مجازات اسلامی ‌است. قانون مجازات اسلامی‌ سال ۱۳۹۲ در مواد ۱۵۶، ۱۵۷ و ۱۵۸ به این موضوع پرداخته‌است. ماده ۱۵۶ می‌گوید: هرگاه فردی در مقام دفاع از نفس، عرض، ناموس، مال یا آزادی تن خود یا دیگری در برابر هرگونه تجاوز یا خطر فعلی یا قریب‌الوقوع با رعایت مراحل دفاع، مرتکب رفتاری شود که طبق قانون جرم محسوب ‌شود، در صورت اجتماع شرایط زیر مجازات نمی‌شود:

بازی‌های رایانه‌ای؛ برای کودکان یا والدین؟!

🔹در مطب متخصص اطفال منتظر رسیدن نوبت بودیم. والدین دیگری هم به همراه فرزندشان در مطب منتظر بودند. نوبت ما نزدیک بود، سالن انتظار بزرگ نبود و صحبت های یکدیگر را می‌شنیدیم. یکی از مادران اجازه راه رفتن به کودک 5 ساله‌اش را نمی‌داد و نگران از آلوده بودن محیط و انتقال بیماری از سایر کودکان، مدام بالا بردن ماسک روی بینی را به کودکش تذکر می‌داد. گوشی در دست داشت و گاهی در جواب سوال همسر و کودکش سخنی می‌گفت. چند لحظه بعد با لحن ناراحت و صدای بلندی به کودک گفت: «اه، باختم! ببین نذاشتی، داشتم می بردم»!...

🔸در گذشته‌ای نه چندان دور، وقتی هنوز بازی‌های رایانه‌ای تا این اندازه در دسترس نبودند، در بعضی خانه‌ها دستگاه آتاری وجود داشت. آتاری برای نسل ما حالت نوستالژی دارد؛ دسته را در دست گرفتن و به صفحه مانیتور خیره شدن و شخصیت‌های کارتونی را هدایت کردن. هیجان بازی که برایمان در کنار هم نشاط آور بود و البته که والدین همیشه تذکر "عقب بشین" و "چشمات ضعیف میشه" ورد زبانشان بود و وقت بازی که معمولا محدود بود. شاید حدود بیست سال پیش وقتی کودکان دسته‌های آتاری را در دست می‌گرفتند و برای برنده شدن و گوی سبقت ربودن از یکدیگر، رقابت می‌کردند، کمتر بزرگتری را می‌دیدی که بخواهد آتاری بازی کند و وقت بگذراند، که امری سخیف برای بزرگسالان شمرده می‌شد و اگر هم بزرگسالی وارد بازی می‌شد هدفش کمک به برنده‌شدن یا ایجاد لذت بیشتر برای کودک بود.