بازی‌های رایانه‌ای؛ برای کودکان یا والدین؟!

🔹در مطب متخصص اطفال منتظر رسیدن نوبت بودیم. والدین دیگری هم به همراه فرزندشان در مطب منتظر بودند. نوبت ما نزدیک بود، سالن انتظار بزرگ نبود و صحبت های یکدیگر را می‌شنیدیم. یکی از مادران اجازه راه رفتن به کودک 5 ساله‌اش را نمی‌داد و نگران از آلوده بودن محیط و انتقال بیماری از سایر کودکان، مدام بالا بردن ماسک روی بینی را به کودکش تذکر می‌داد. گوشی در دست داشت و گاهی در جواب سوال همسر و کودکش سخنی می‌گفت. چند لحظه بعد با لحن ناراحت و صدای بلندی به کودک گفت: «اه، باختم! ببین نذاشتی، داشتم می بردم»!...

🔸در گذشته‌ای نه چندان دور، وقتی هنوز بازی‌های رایانه‌ای تا این اندازه در دسترس نبودند، در بعضی خانه‌ها دستگاه آتاری وجود داشت. آتاری برای نسل ما حالت نوستالژی دارد؛ دسته را در دست گرفتن و به صفحه مانیتور خیره شدن و شخصیت‌های کارتونی را هدایت کردن. هیجان بازی که برایمان در کنار هم نشاط آور بود و البته که والدین همیشه تذکر "عقب بشین" و "چشمات ضعیف میشه" ورد زبانشان بود و وقت بازی که معمولا محدود بود. شاید حدود بیست سال پیش وقتی کودکان دسته‌های آتاری را در دست می‌گرفتند و برای برنده شدن و گوی سبقت ربودن از یکدیگر، رقابت می‌کردند، کمتر بزرگتری را می‌دیدی که بخواهد آتاری بازی کند و وقت بگذراند، که امری سخیف برای بزرگسالان شمرده می‌شد و اگر هم بزرگسالی وارد بازی می‌شد هدفش کمک به برنده‌شدن یا ایجاد لذت بیشتر برای کودک بود.